Tout ça m'est bien égal. All that I care. Non, rien de rien, No, nothing. Non, je ne regrette rien. No, I do not regret anything. Car ma vie, car mes joies. Because my life, because my joys. Aujourd′hui ça commence avec toi. There will be things that we wish we had done (or not done) or said (or not said). They are regrets associated with belonging theory. They can be painful and they linger long. There are other types of regrets beyond the “social” ones. For example, we may regret that we gave up playing the piano as a teenager. Je repars à zéro. Non, rien de rien Non, je ne regrette rien Ni le bien qu’on m’a fait Ni le mal Tout ça m’est bien égal Non, rien de rien Non, je ne regrette rien Car ma vie Car mes joies Aujourd’hui Ça commence avec toi. Check out the video here. Non, Je Ne Regrette Rien English Lyrics and Translation. No, absolutely nothing No Non, je ne regrette rien; La Vie en rose; Milord; Sous le ciel de Paris; Padam… padam; Paris 1949; Hymne à l'amour; Mon Dieu; La Foule; Les Trois Cloches; La Vie en Rose Édith Piaf; L'hymne à l'amour; Sou le ciel de Paris; Les Amants d’un jour; L’Accordéoniste Tłumaczenie „Non, je ne regrette rien” Édith Piaf z francuski na perski Deutsch English Español Français Hungarian Italiano Nederlands Polski Português (Brasil) Română Svenska Türkçe Ελληνικά Български Русский Српски العربية فارسی 日本語 한국어 I have no regrets. Je ne regrette rien. Sincèrement, je ne regrette rien. Honestly, I have no regrets. Vingt-deux ans plus tard, je ne regrette rien. Twenty-two years later, I have no regrets. Mais je ne regrette rien, alors But I regret nothing, so Si tu reçois cette lettre, sache que je ne regrette rien. No regrets. No tears goodbye. Don't want you back. We'd only cry again. Say goodbye again. The hours that were yours, echo like empty rooms. But the thoughts we used to share. Now I keep alone. I CUZa. Pięknością nie była. Kształtów Marilyn Monroe nie miała. Nie rozbudzała zmysłów jak Marlena Dietrich. Nikt nie ułatwił jej startu w zawodzie piosenkarki. Nie przyodziewała wielkich kreacji – zawsze na scenę zakładała jedynie prostą, czarną suknię. Nie wykonywała też popisowych numerów ani żadnych sztuczek. Edith Piaf po prostu śpiewała. Jej życie z pewnością nie było różowe – la vie pas en rose! A mimo to udało jej się trafić do serc wielu. Sous le ciel de Paris – burdel i ulica Urodziła się na ulicy, gdzie śpiewała przez dużą część swego życia. Jedna z legend, jaka urosła wokół jej postaci, głosi, że przyszła na świat się pod latarnią w zimową grudniową noc przy Rue de Belleville w Paryżu (choć w jej akcie urodzenia wpisany jest szpital Tenon, znajdujący się jednak w tej samej, 20. dzielnicy). Krótko po jej narodzinach ojciec, uliczny akrobata, niegdyś aktor teatralny, Louis-Alphonse Gassion (po nim odziedziczyła korzenie francusko-włoskie) zabrał ją od jej matki, kawiarnianej śpiewaczki. Annetta Giovanna Maillard (po niej miała korzenie berberyjskie) niezbyt interesowała się Edith dlatego piosenkarka przez całe swoje życie będzie ją nienawidzić). Gdy Louis ujrzał zaniedbanego „wróbelka” (piaf po franc. to wróbelek), oddał dziewczynkę na wychowanie swojej matce, która prowadziła wówczas dom publiczny w Normandii. Tak więc przyszła piosenkarka przez pierwsze lata swego życia wychowywana była przez grono prostytutek, podopiecznych jej babki. A do tego żyła wtedy w świecie jedynie dźwięków, ponieważ w wieku trzech lat straciła wzrok w wyniku nie wyleczonej do końca choroby. I tu mamy kolejną legendę: podobno dziewczynka wzrok odzyskała w momencie, gdy prostytutki zebrały pieniądze na jej pielgrzymkę do sanktuarium św. Teresy w Lisieux. Zaś jeszcze inna głosi, że wówczas 7-letnia Edith została znaleziona przez babkę i prostytutki, gdy grała na pianinie w jej domu publicznym (na pianinie, na którym umiała grać już w wieku trzech lat!). Jednak pewne jest, że od tej pory artystka będzie nosić przy sobie medaliki z wizerunkami świętych w podziękowaniu losowi za cud. Gdy z wojny wrócił Louis-Alphonse ojciec dziewczynki, zabrał ją z jej jedynego domu jaki znała, domu publicznego. Na ulicę. Tam Edith nauczyła się zarabiać na jedzenie śpiewem. W ciągu jednego dnia dzięki swemu głosowi zarabiała więcej niż jej ojciec w ciągu tygodnia. Mon manège à moi – „jazda” z Edith Piaf Kilka lat później, już nastoletnia Edith poznała swoją przyrodnią siostrę (młodszą córką jej ojca) Simone Berteaut, nazywaną pieszczotliwie przez piosenkarkę Momone. Te dwie kobiety będzie łączyła już do końca życia silna i burzliwa przyjaźń. We dwie starały się przeżyć każdego dnia: Edith wciąż śpiewała na ulicy, nierzadko też pozwalały sobie na kradzież jedzenia lub spędzały noce w piwnicach albo pustych budynkach. Po pewnym czasie, gdy Piaf udało się zarabiać więcej, wynajęły niewielkie, jednopokojowe mieszkanko. W dość młodym wieku Edith spotkała swoją pierwszą miłość Louisa Duponta, z którym miała córkę Marcelle. Wraz ze swoją siostrą przyrodnią oraz Louisem spali w jednym łóżku, w zimnej kawalerce. Ale życie prowadzili hulaszcze. Gdy Wróbelek miał 18 lat, rozstał się z Louisem, nie zaprzestając jednak wesołego życia (mimo opieki nad córką), sprowadzając licznych kochanków i organizując kolejne imprezy. Niestety, historia zatoczyła koło: Louis przyszedł po córkę i odebrał ją matce na zawsze. Marcelle zmarła w wieku dwóch lat na zapalenie opon mózgowych. Było to jedyne dziecko, jakie piosenkarka miała. Edith Piaf, starając się uporać ze śmiercią córki, zaczęła pić jeszcze więcej i wdawała się w krótkotrwałe romanse z kolejnymi mężczyznami. I nadal śpiewała. Zbawieniem dla jej smutnego losu było odkrycie jej przez Louisa Leplée impresaria, który pomógł przyszłej piosenkarce w rozpoczęciu jej kariery. To właśnie Leplée nadał jej imię La Môme Piaf i sprawił, że Edith zaczęła śpiewać na scenie. W kabarecie Le Gerny’s przy słynnym Champs-Elisee stanęła drobna, mierząca raptem 147 cm wzrostu nikomu nieznana 20-letnia dziewczyna. Jej chropowaty i stosunkowo niski głos sprawił, że oniemiała cała sala. I tak oto powoli zaczęło zmieniać się życie Edith Piaf. Louis Leplée był dla Edith jednym z najbliższych przyjaciół, jednocześnie – jak wspominała – był dla niej jak ojciec i opiekun, który kochał ją szczerą miłością. Dlatego śmierć kolejnego bliskiego człowieka w jej życiu rzuciła cień na los piosenkarki. W 1936 r. Louis został zamordowany w swoim własnym mieszkaniu w Paryżu. Piaf, która głęboko opłakiwała jego zgon, przez jakiś czas była nawet podejrzana o jego zabójstwo. Foule – samotność w tłumie Edith Piaf miała tłumy fanów, także za oceanem, gdzie występowała w Nowym Jorku, specjalnie dla niej pisano piosenki, uwielbiało ją wielu, nie narzekała na brak kochanków, a mimo to przez całe życie szukała tej jedynej miłości, odczuwając zawsze samotność. Przez kilka lat łączył ją romans z francuskim piosenkarzem i aktorem włoskiego pochodzenia Yves Montandem oraz Gilbertem Bécaud francuskim piosenkarzem, kompozytorem i aktorem, a także z Charlesem Aznavourem również francuskim kompozytorem, piosenkarzem i aktorem filmowym. Dwukrotnie wychodziła za mąż. Jej pierwszym mężem był Jacques Pills, z którym wzięła ślub 20 września 1952 roku, jednak małżeństwo przetrwało raptem cztery lata. Później połączyła ją namiętna miłość z (żonatym) Marcelem Cerdanem, mistrzem świata w boksie. Po śmierci Marcela Edith Piaf długo nie mogła się pozbierać. Doszło do niej, gdy namówiony przez Edith w rozmowie telefonicznej Marcel postanowił przylecieć do niej do Nowego Yorku najbliższym samolotem. Jednak kochankowie nigdy się już nie spotkali – podczas próby międzylądowania na Azorach jego samolot rozbił się o szczyt Vara (na wyspie São Miguel). Ciało zidentyfikowano dzięki złotemu zegarkowi, który otrzymał od Wróbelka. Edith Piaf była gotowa wziąć ślub dopiero 13 lat później. 9 października 1962 roku wyszła za młodszego od siebie o 21 lat Theophanisa Lamboukasa (znanego jako Théo Sarapo). Wielu krytykowało to małżeństwo sugerując, że Théo poślubił sławnego Wróbelka, ponieważ ta mogła pomóc mu w rozwinięciu się jego własnej kariery piosenkarskiej. Jednak to właśnie Théo okazał się jej najlepszym przyjacielem, aż po sam grób. Exodus Edith zmarła na raka wątroby. Jej ciało spoczywa do dziś na sławnym cmentarzu Père Lachaise, na którym w dniu jej pogrzebu pojawiło się ponad 40 tys. ludzi! W pobliżu jej grobu pochowany też jest zmarły młodo, u szczytu swej piosenkarskiej kariery legendarny Jimmy Morrison. Ciekawostką jest, że te dwie postaci są najczęściej odwiedzanymi na tym cmentarzu, a kolejne pokolenia fanów, składając kwiaty, nucą przeboje obydwu gwiazd (inaczej niż na naszych cmentarzach, gdzie obowiązuje cisza). Edith Piaf pozostawiła po sobie wspomnienie jedynej w swoim rodzaju piosenkarki. W 1977 roku powstało Muzeum Edith Piaf. Jej twórczość artystyczna należy do klasyki francuskiej piosenki. Nawet z jej śmiercią wiąże się legenda bezpośrednio dotycząca jej bliskiego przyjaciela Jeana Maurice’a Coctea (francuskiego poety, dramaturga, reżysera filmowego, scenografa, malarza, a także choreografa scenicznego i menedżera bokserskiego). Otóż plotka głosi, że dzień po śmierci piosenkarki artysta zmarł w wyniku ataku serca, co miało świadczyć o jego silnym wzruszeniu na wiadomość o śmierci Edith. Jaka była prawda? Nie dowiemy się, czy faktycznie serce francuskiego poety nie wytrzymało, jednak pewne jest, że ta niesamowicie utalentowana wielka, malutka kobieta, po dziś dzień swoim śpiewem trafia do serc milionów na całym świecie. Piosenkarka, której „hymn” życia stanowiła jedna z najbardziej znanych jej piosenek: Non, je ne regrette rien… Marta Płusa Edith Piaf Edith Piaf Édith Piaf was a French cabaret singer, songwriter, and actress who became widely regarded as France's national chanteuse, as well as being one of France's greatest international stars. more » Year: 1994 2:30 306 Views Playlists: #1 Watch: New Singing Lesson Videos Can Make Anyone A Great Singer Non, rien de rien, non, je ne regrette rien Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal Tout ça m'est bien égal Non, rien de rien, non, je ne regrette rien C'est payé, balayé, oublié, je me fous du passé Avec mes souvenirs j'ai allumé le feu Mes chagrins, mes plaisirs Je n'ai plus besoin d'eux Balayé les amours avec leurs trémolos Balayé pour toujours Je reparts à zéro Non, rien de rien, non, je ne regrette rien Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal Tout ça m'est bien égal Non, rien de rien, non, je ne regrette rien Car ma vie, car mes joies Aujourd’hui ça commence avec toi The easy, fast & fun way to learn how to sing: Written by: Charles Dumont, Michel Vaucaire Lyrics © SEMI, Peermusic Publishing, RESERVOIR MEDIA MANAGEMENT INC Lyrics Licensed & Provided by LyricFind Vertaling van: Edith Piaf - Non, Je Ne Regrette Rien Nee, helemaal nergens van nee, ik heb nergens spijt van Noch van het goede wat me is overkomen, noch van het slechte Dat alles is me om het even Nee, helemaal nergens van nee, ik heb nergens spijt van Dat is afgehandeld, uit de weg geruimd, vergeten Ik trek me het verleden niet aan. Met al m'n herinneringen heb ik het vuur aangestoken, onder mijn verdriet en mijn vreugde Ik heb geen behoefte meer aan hen beiden, 'k heb mijn geliefden de deur uitgezet met hun emoties die mij beroeren Voor altijd uit de weg geruimd, ik begin weer van voor af aan Nee, helemaal nergens van nee, ik heb nergens spijt van Noch van het goede wat me is overkomen, noch van het slechte Dat alles is me om het even Nee, helemaal nergens van nee, ik heb nergens spijt van Want mijn leven, want mijn plezier beginnen vanaf vandaag met jou... Tekst piosenki: Non, rien de rien Non, je ne regrette rien Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal Tout ça m'est bien égal Non, rien de rien Non, je ne regrette rien C'est payé, balayé, oublié Je me fous du passé Avec mes souvenirs J'ai allumé le feu Mes chagrins, mes plaisirs Je n'ai plus besoin d'eux Balayés les amours Avec leurs trémolos Balayés pour toujours Je repars à zéro Non, rien de rien Non, je ne regrette rien Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal Tout ça m'est bien égal Non, rien de rien Non, je ne regrette rien Car ma vie Car mes joies Aujourd'hui Ça commence avec toi... Tłumaczenie: "Niczego nie żałuję" Nie, nic a nic, nie, nie żałuję niczego, ani dobra, które mi uczyniono, ani zła, jest mi wszystko jedno. Nie, nic a nic, nie, nie żałuję niczego. To spłacone, zamiecione, zapomniane, przeszłość mam gdzieś. Moimi wspomnieniami rozpaliłam ogień. Moje troski, przyjemności, już ich nie potrzebuję. Zamiecione miłości wraz z ich drżącymi głosami, zamiecione na zawsze, zaczynam od zera. Nie, nic a nic, nie, nie żałuję niczego, ani dobra, które mi uczyniono, ani zła, jest mi wszystko jedno. Nie, nic a nic, nie, nie żałuję niczego, bo moje życie, bo moje radości zaczynają się dzisiaj z tobą. „Quand il me prend dans ses bras, Il me parle tout bas, Je vois la vie en rose…„. Od siedemdziesięciu lat ta piosenka Édith Piaf, nagrana 9 października 1946 roku, rozbrzmiewa na ulicach świata. Podobnie jak bagietka bólu czy wieża Eiffla, La Vie en Rose należy do turystycznych obrazów Francji i jej stolicy. Poniżej znajdują się francuskie teksty piosenek oraz ich angielskie tłumaczenie, wraz z informacją o ich znaczeniu. La Vie en Rose: Francuski tekst piosenek i polskie tłumaczenie [Verse 1] Des yeux qui font baisser les miens Oczy tej niższej kopalni Un rire qui se perd sur sa bouche Śmiech, który gubi się w ustach Voilà le portrait sans retouche Oto portret bez retuszu De l’homme auquel j’appartiens Z człowieka, do którego należę [Chorus 1] Quand il me prend dans ses bras Kiedy bierze mnie w ramiona Qu’il me parle tout bas Pozwól mu mówić do mnie delikatnie Je vois la vie en rose Widzę życie w różu Il me dit des mots d’amour On mówi mi słowa miłości Des mots de tous les jours Codzienne słowa Et ça m’fait quelque chose I robi mi to coś Il est entré dans mon cœur Wstąpił do mojego serca Une part de bonheur Udział w szczęściu Dont je connais la cause Z czego znam przyczynę C’est lui pour moi To on dla mnie Moi pour lui Ja dla niego Dans la vie W życiu Il me l’a dit Powiedział mi, że L’a juré, pour la vie Przysięgał, na całe życie Et dès que je l’aperçois I jak tylko go zobaczę Alors je sens en moi Wtedy czuję się w sobie Mon cœur qui bat Moje bijące serce [Verse 2] Des nuits d’amour à plus finir Noce miłości, które się nie kończą Un grand bonheur, qui prend sa place Wielkie szczęście, które zajmuje jego miejsce Des ennuis des chagrins s’effacent Smutek, kłopoty znikają Heureux, heureux, à en mourir Szczęśliwy, szczęśliwy, na śmierć [Chorus 2] Quand il me prend dans ses bras Kiedy bierze mnie w ramiona Qu’il me parle tout bas Pozwól mu mówić do mnie delikatnie Je vois la vie en rose Widzę życie w różu Il me dit des mots d’amour On mówi mi słowa miłości Des mots de tous les jours Codzienne słowa Et ça m’fait quelque chose I robi mi to coś Il est entré dans mon cœur Wstąpił do mojego serca Une part de bonheur Udział w szczęściu Dont je connais la cause Z czego znam przyczynę C’est lui pour moi To on dla mnie Moi pour lui Ja dla niego Dans la vie W życiu Il me l’a dit Powiedział mi, że L’a juré, pour la vie Przysięgał, na całe życie Et dès que je l’aperçois I jak tylko go zobaczę Alors je sens en moi Wtedy czuję się w sobie Mon cœur qui bat Moje bijące serce Lalalalalala Lalalalalala Lalalala La Vie en Rose: Znaczenie i Historia Piosenki Jak się rodzi piosenka? Czasami w twórczości zbiorowej, której wszyscy uczestnicy nie są przypisani. W przypadku „La Vie en Rose” inicjatorką i autorką w 80% jest Edith Piaf, a także Robert Chauvigny, Marianne Michel, Henri Contet, może Marguerite Monnot, i oczywiście Louiguy. Istnieje kilka elementów, które opowiadają całą historię tej piosenki: Piaf miała pomysł na melodię, nad którą pracowała ze swoim dyrygentem, Robertem Chauvignym, nad projektem tekstu. Jakiś czas później Marianne Michel poprosiła ją o napisanie dla niej piosenki. Piaf naszkicowała kilka zdań, mówiąc „muzyka została napisana”, a w słowach, które napisała, jest „Quand je vois les choses en rose” (Kiedy widzę rzeczy w różu). Następnie zasugerowała jej Marianne Michel: „…la vie en rose” (życie w różu). Następnie Henri Contet wskazał jej, że dla pierwszego zdania konieczne jest wprowadzenie przyczyny, aby kontynuacja była spójna. Przyczynę? Kiedy bierze mnie w ramiona… Piosenka jest skończona, ale Edith nie została zaakceptowana przez Sacem jako kompozytor, więc musiała znaleźć kogoś, kto podpisze tę muzykę. Marguerite Monnot, pierwsza do której się zwrócono, odmawia tego „nonsensu”, inny kompozytor unika, być może kilku, i to w końcu Louiguy akceptuje, zmusza i zmusza. W tym czasie jest on jednym z „drobnych” kompozytorów Piafa. To nieco unieważnia wersję, którą poda po śmierci Piafa, precyzując, że naszkicowali tę piosenkę na kilka miesięcy przed oficjalną datą spotkania z Marianne Michel, a on wskazuje datę: chrzest jego córki. Ale w tym przypadku, Piaf, prawdopodobnie najpierw zaproponowałby mu podpis, przed Marguerite Monnot. Wydaje się, że późna wersja Louiguy’a z biegiem lat poprawiła się nieco, a on nigdy za życia nie zaprzeczył wersji Edith. Wniosek Niewątpliwie istnieją 3 części prawdy. Ta z Louiguy: muzyka i kilka słów zostało naszkicowanych w dniu chrztu jego córki. Ta z Piaf: Marianne Michel zachęciłaby ją do dokończenia tekstu. Ten Conteta: podczas pierwszego szkicu żaden utwór nie jest nigdy doskonały, a retusz jest często dziełem zbiorowym. Jednak te różne wersje nie odbierają Piafowi możliwości stworzenia „La Vie en Rose”. Od momentu powstania, około 500 artystów nagrało ją dla ponad 1950 wersji „La Vie en Rose”, takich jak Louis Armstrong, w 1950 roku, następnie Marlène Dietrich, Diane Dufresne, Montand, Ute Lemper, Iggy Pop, Grace Jones, Emilie Simon, Lady Gaga i kilku innych. Oto bardzo słynna wersja Louisa Armstronga: Jeśli chcesz odkryć kilka nowych francuskich piosenek, sprawdź mój artykuł o słynnych muzycy francuscy! Jeśli szukasz innych tłumaczeń piosenek Édith Piaf, sprawdź tekst i tłumaczenie Non, Je Ne Regrette Rien.

tekst je ne regrette rien