7. The Mastador is a Labrador Retriever and Mastiff mix breed dog. The Mastiff parent is usually a Bullmastiff or English Mastiff. The Mastador will be loyal, large, and relaxed, as long as puppies are socialized well. However, there is a risk of strong guarding instincts, health issues and a lot of grooming to be done. no tak dzisiejszy dzień poświęciliśmy na wyjazdy w las oraz przypomnienie podstawowych komend szkolenia. W roli głównej Gapcio :) kochany psiak mieszaniec ow Serena, Milo & Max’s Story. Milo is a now 13-year-old goldador who encompasses the best of both worlds, a Labrador x Golden Retriever. Loyal, stoic, easily trained, loving, caring, playful, intelligent, athletic and a constant companion. In 2015 I fell ill with a rare form of tumour in my jaw which resulted in the beginning of my biggest health challenge so far. It was during this time I A tak tylko zgnoicie faceta (?) i odejdzie z forum z przekonaniem, że siedzą tu same chamskie eko-świry :roll: Dużo więcej uwag miałabym do potencjalnej "nabywczyni" szczeniaka - założycielki wątku; proponowane przez nią warunki posiadania psa i podejście do tego po prostu powalają na kolana, i mam nadzieję, że szczeniak do niej Obecné chování labradora Věrný společník se sklonem být odchozí a milý jak k člověku, tak ke zvířatům, byla laboratoř po celá léta jednou z nejvyšších plemen pro rodiny. Nikdy jako plachý jako dospělý bude laboratoř ve vaší rodině sloužit jako společenská a nekonečná zábava. Czy labrador różni się od labradora retrievera? 2013-07-22 22:48:46; Czy ten labrador jest rasowy czy mieszaniec? 2013-07-14 16:03:57; Czy różni się czymś Labrador od Labradora retrivera ? 2010-07-30 13:17:59; Jak nazywa sie mieszaniec labradora z goldenem? 2011-11-20 15:27:04; Czy od Labradora i kundla może wyjść LABRADOR? 2015-08-16 Dzień dobry, dzisiaj 22.02 w Legionowie w okolicy ronda/skrzyżowania Alei Róż i Alei Legionów zaginął czekoladowy mieszaniec labradora. Cecha charakterystyczna - biały "krawat", jasnozielona sec1h. Golden i labrador to dwie różne rasy, choć należące do tej samej grupy. Pełna nazwa każdej z tych ras to: golden retriever i labrador retriever. Obie rasy należą do grupy retrieverów, czyli psów wyhodowanych do aportowania postrzałków ptactwa wodnego. Mają one wiele cech wspólnych, ale kilka je i labrador – czym się różnią z wyglądu? Na pierwszy rzut oka widać, że rasy te różnią się szatą. Labradory mają krótką sierść z bogatym podszerstkiem, natomiast goldeny są długowłose. W związku z tym inne wymagania pielęgnacyjne stoją przed właścicielami każdej z tych ras. I tu niespodzianka – to wcale nie goldeny potrafią „zasierścić” całe mieszkanie, a właśnie labki! Dlaczego? Szata goldenów, choć długa, jest bardzo miękka. Wypadające kłaki zbierają się w kątach i tworzą łatwe do sprzątnięcia kule sierści, przypominające koty z kurzu. Przy regularnym odkurzaniu właściwie nie jest to problem. Sama sierść goldena też nie wymaga specjalnej pielęgnacji – wystarczy psa raz w tygodniu wyczesać. Kąpie się go w razie potrzeby, ale wystarczy raz na pół roku. Sierść labradorów jest twarda i krótka. Szczególnie w okresie linienia wypadają duże jej ilości, które można znaleźć potem naprawdę wszędzie – w dywanach, na kanapach, a gdy spojrzy się pod słońce, to i blat kuchenny pokrywa warstwa kłaczków… Jedynym sposobem, by sobie z tym poradzić – poza regularnym odkurzeniem całego domu – jest wyczesywanie labka. Powinno się to robić przynajmniej raz w tygodniu, a gdy pies linieje – nawet co drugi dzień. Nie obejdzie się bez furminatora, czyli specjalnego grzebienia, który zbiera nie tylko tę sierść z wierzchu, ale właśnie „wyciąga” też podszerstek. Golden i labrador różnią się także umaszczeniem. Goldeny występują tylko w kolorze kremowym, choć intensywność tego ubarwienia może być różna – spotyka się goldeny o umaszczeniu złotym (stąd nazwa rasy). Nie istnieją goldeny w kolorze czarnym, choć niektórzy tak sądzą, mając prawdopodobnie na myśli inną rasę, również z grupy retrieverów – flat coated retrievera. Z kolei labradory bardziej różnią się między sobą kolorystycznie – występują w odmianach: czarnej, biszkoptowej i czekoladowej. Odcienie biszkoptu również mogą mieć inną intensywność – od barwy jasnej, kremowej, aż po rudą. Golden i labrador – czym się różnią z charakteru? Golden łatwiej się podporządkowuje właścicielowi, ale jest przy tym bardzo wrażliwy – źle traktowany przeżywa to bardziej niż psy większości innych ras. Sporo goldenów ma skłonność do pilnowania przedmiotów, od początku trzeba więc dbać o to, by pies za zupełnie normalne traktował zbliżanie się do jego legowiska czy ruszanie jego zabawek. Źle zsocjalizowany golden może stać się lękliwy i obawiać się nowych osób czy dzieci. Labrador jest od goldena bardziej samodzielny i ma silniejszy charakter. Wymaga od początku konsekwentnego prowadzenia, gdyż jest dość uparty. Oduczenie go złych nawyków bywa trudne i czasochłonne. Podczas gdy źle wychowywany golden może przejawiać zachowania lękowe, nieprawidłowo prowadzone labki stają się nadpobudliwe, a czasem wręcz agresywne. Dlatego socjalizacja od samego początku jest tak ważna. Labrador znany z tego, że jest przyjacielem dzieci – oczywiście stanie się nim, ale jeśli zadbamy o jego dobre kontakty z maluchami od szczenięctwa. Golden i labrador – w czym są podobne? Zaletami obu ras są wrodzona łagodność i przyjazne nastawienie do ludzi, dlatego nie sprawdzą się w roli psów stróżujących czy obronnych. Lubią dzieci i są w stosunku do nich cierpliwe. Wymagają bliskiego kontaktu z rodziną, nie powinny być izolowane od domowników, a zwłaszcza nie mogą być trzymane w kojcu. Golden i labrador to psy inteligentne i chętne do nauki. Potrzebują dużo ruchu (ale niekoniecznie biegania przy rowerze – lepsze są dla nich wielokilometrowe spacery z atrakcjami, nauką sztuczek i elementami tropienia), lubią pływać, sprawdzają się także w psich sportach. Golden retriever Golden Retriever i Labrador Retriever – czy to ta sama rasa? Rasy psów Golden Retriever oraz Labrador Retriever pierwszy „szum” w polskiej psiej populacji zrobiły około 2003 roku. Są to rasy zbliżone do siebie, niejednokrotnie określano jako tę samą tylko jedna jest wersją długowłosą drugiej. Obie te rasy pochodzą z Wielkiej Brytanii oraz zostały przydzielone do 8 grupy FCI. Labrador retriever charakterLabrador i Golden – czym różnią się te rasy?Labrador i Golden retriever: pielęgnacjaGolden i Labrador: chorobyDysplazja u labradoraProblemy dermatologiczneMłodzieńcze zapalenie skóry retrieverówAtopowe zapalenie skóry u laba i goldenaZaćmaPadaczkaNadczynność przytarczycNiedoczynność tarczycyChoroby charakterystyczne dla LabradorówMiopatia labradorówDysplazja zastawek przedsionkowo-komorowychZmiany w oczach u LabradoraPredyspozycje chorobowe Golden RetrieverówMiotonia u Golden RetrieveraZwężenie zastawki aortyCzy warto zdecydować się na retrievera? Usposobienie oraz charakter psów tych ras jest bardzo podobny. Pierwotnie miały być to psy myśliwskie, gdyż nazwa retrieve oznacza z angielskiego „przynosić, znajdować”. Obecnie są to psy wszechstronne wykorzystywane jako psy tropiciele, psy ratownicy, używane do terapii z dziećmi. Pomagają też funkcjonować ludziom osobom niepełnosprawnym. Wykazują dużą czułość względem człowieka oraz doskonały węch. Wymagają dużo ruchu, gdyż posiadają silny, żywiołowy temperament. Psy te nie są agresywne, za to są doskonałymi towarzyszami. Labrador i Golden – czym różnią się te rasy? Mimo że na pierwszy rzut oka psy są podobne, tak typ budowy nieco się różni. Labrador retriever Labrador jest psem masywnym dobrze zbudowanym, masywny o grubych kościach, krótkich lędźwiach. Klatka piersiowaSzeroka, dobrze rozbudowana, czaszka szeroka, wydrzy ogon, natomiast u Goldena bardzo ważne są odpowiednie ciałaZwraca się szczególnie uwagę na górną linię, ustawienie łopatki, kątowanie kończyn tej rasy posiadają łagodny wygląd oraz swobodny w porównaniu do labradora nie jest aż tak szeroka, jest harmonijna dobrze u obu ras są mocno umięśnione, przednio proste, a tylne odpowiednio ukątowane. Widoczną różnicą jest okrywa włosowa, która to u goldenów jest prosta, lekko falista oraz gęsta. Golden retriever Sierść długa, dłuższa na tylnej stronie kończyn, na brzuchu oraz na przodopiersiu. Golden retriever umaszczenia: golden retriever złoty,golden retriever kremowy. Jak wyglądają szczeniaki Golden Retriever możesz zobaczyć na poniższym filmie Jeżeli chodzi o Labradora – cechą wyróżniająca rasę jest włos gęsty, krótki, bez frędzli i fal. Dość szorstki w dotyku, a obecny podszerstek chroni przez wodą. Labrador umaszczenia: labrador czarny,labrador czekoladowy,labrador biszkoptowy, czyli żółty od jasnokremowego nawet do rudego. Labrador umaszczenie Labrador / golden retriever waga i wielkość Zarówno goldeny jak i labradory osiągają wielkość i wagę: WielkośćSamce 56-57 cm, samice 54-56 od 25 kg, samice do 37 kg. Jak wyglądają szczeniaki czekoladowego Labradora możesz zobaczyć na poniższym filmie Labrador i Golden retriever: pielęgnacja Pielęgnacja tych ras psów jest bardzo podobna, oczywiste jest jednak, że ze względu na dłuższy włos, Goldeny wymagają poświęcenia więcej czasu. Golden i Labrador retriever: pielęgnacja Psy te uwielbiają się kąpać, zarówno zimą jak i latem, dlatego z kąpielami nie ma u nich problemu. W zależności od umaszczenia oraz włosa stosuje się szampony dla psów do sierści długiej/krótkiej, jasnej/ciemnej lub zalecany preparat z chlorheksydyną lub dermatologiczny np. Hexoderm, ze względu na częsty łupież u tych psów. Czesanie sprowadza się do okresowych czynności związanych z utrzymaniem prawidłowej okrywy włosowe, bez kołtunów. Ważna jest w przypadku tych psów dodatkowa suplementacja diety. W związku z szybkim wzrostem i osiągnięciem dużej masy w krótkim okresie czasu, należy w wieku młodzieńczym, nawet od 4 miesiąca życia kontrolować poziom wapnia i potasu w surowicy. Kontrolne badanie krwi o profilu kostnym pozwoli nam na wyrównanie poziomu tych pierwiastków do odpowiedniego stosunku co zapobiegnie powstawaniu tzw. enostosis juvenitis, czyli młodzieńczemu zapaleniu względu na obciążenie chorobami stawów dodatkowo zaleca się suplementację diety w preparaty wzbogacone o: siarczan chondroityny,glikozamoglikany. Golden i Labrador: choroby Predyspozycje do chorób u goldenów i labradorów Dzięki bardzo dużemu pokrewieństwu, obie te rasy psów są predysponowane do tych samych chorób. Dysplazja u labradora U psów ras Golden i Labrador Retriever najczęściej obserwujemy dysplazję stawów biodrowych oraz łokciowych. Jest to schorzenie polegające na wadliwym ukształtowaniu stawów, na co ma wpływ: żywienie (zazwyczaj zbyt obfite w okresie wzrostu),nadmierna podaż wapnia,nadmierny ruch i wysiłek fizyczny,zbyt szybkie tempo wzrostu. Sam w sobie problem polega na zbyt płytkich panewkach stawu biodrowego, powodując luźność stawu oraz w konsekwencji predyspozycje do patologicznych zwichnięć i i/lub przewlekłych zapaleń. W przypadku dysplazji łokcia obserwujemy nieprawidłowe wykształcenie powierzchni stawowych łokcia, na które składa się: izolowany wyrostek łokciowy dodatkowy,osteochondroza bloczka kości ramiennej (OCD),izolowany wyrostek dziobiasty,niedopasowanie powierzchni stawowych. Pierwsze objawy mogą być widoczne już w wieku 2-3 miesięcy, lecz najczęściej choroba daje oznaki w okresie intensywnego wzrostu. Najczęściej obserwujemy: niechęć do ruchu,pokładanie się na spacerach,gorszy ruch po spoczynku,królicze skoki,kulawiznę. Rozpoznanie jest możliwe przez wykonanie zdjęcia RTG u zwierzęcia w pełni rozluźnionego, czyli w znieczuleniu (w przypadku bioder). Labrador i Golden to rasy, których często dotyka dysplazja W przypadku RTG łokcia, u zwierząt spokojnych, seria zdjęć RTG może być wykonana bez farmakologicznego uspokojenia zwierzęcia. Leczenie ma uwzględnić leczenie zachowawcze i operacyjne. Leczenie zachowawcze polega na ograniczeniu nadmiernego ruchu, ograniczenie masy ciała oraz zwolnienie tempa jej wzrostu (regulacja diety i podawanie karmy o odpowiednim składzie), stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i chondro protetyków. Alternatywną metodą chirurgicznego i zachowawczego leczenia jest dostawowa iniekcja PRP (osocza bogato płytkowego) lub iniekcja IRAP . Chirurgiczne leczenie polega na: protezowaniu stawów biodrowych,zamknięciu spojenia łonowego,pektinektomii wraz z odnerwieniem lub potrójnej osteotomii miednicy. W przypadku dysplazji łokcia usuwa się izolowany fragment wyrostka łokciowego, wykonuje osteotomię bliższą kości łokciowej z osteosyntezą, lub w przypadku OCD usunięcie złuszczonego fragmentu chrzęstnego. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat dysplazji u psów, zachęcam do przeczytania artykułu „Co to jest dysplazja u psa i jakie są przyczyny dysplazji u psów?„. Problemy dermatologiczne Retriever’y mają tendencję do problemów dermatologicznych. Często występującym problemem dermatologicznym u Labradorów i Goldenów jest zapalenie skóry ropno-urazowe. Zmiany powstają w następstwie samouszkodzeń spowodowanych intensywnym wylizywaniem się lub wygryzaniem. Tak silna reakcja spowodowana jest mocnym świądem lub bólem. Może to być: reakcja alergiczna,reakcja popchla,zapalenie zatok okołołoodbytowych,drażnienie przez ciało obce. Silne samo uszkadzanie prowadzi do uszkodzenia ciągłości skóry i rozwoju ograniczonego, ropnego zapalenia skóry tzw. hot-spot. Najczęściej choroba rozwija się w okresach letnich, o wysokich temperaturach. Dotyczy przede wszystkim: okolicy zadu,krzyża,boków ciała. Zmiany są lepkie, ślimaczące się, niekiedy o nieprzyjemnym zapachu z ropnym nalotem. Leczenie na ogół jest skuteczne i trwa krótko. Polega na antybiotykoterapii i stosowaniu leków przeciwświądowych. Młodzieńcze zapalenie skóry retrieverów Innym skórnym problemem, który często diagnozuję u psów tych ras jest młodzieńcze zapalenie skóry. Jest to ziarniniakowi, krostkowe zapalenie skóry podbródka, wargi, małżowin usznych. Przyczyna choroby jest nieznana, lecz uznaje się charakter wrodzony. Młodzieńcze zapalenie skóry występuje u szczeniąt w wieku ok. 3-4 miesięcy. Pierwszym objawem jest obrzęk twarzy, warg i powiek. Zmiany pokrywają się krostami i grudkami, obserwujemy powiększone węzły chłonne podżuchwowe. Rzadziej obserwuje się: gorączkę,apatię,utratę apetytu. Rozpoznanie ustala się na podstawie wykluczenia innych chorób. Leczenie musi być intensywne i obejmuje leki sterydowe w dawce immunosupresyjnej w osłonie antybiotykowej. Miejscowo można stosować środki odkażające, ściągające. Choroba mija bez większych powikłań i nie ma tendencji do nawrotów. Atopowe zapalenie skóry u laba i goldena Dosyć często te psy atakowane są przez atopię. Atopowe zapalenie skóry jest jednym z najczęstszych przyczyn świądu, jako reakcja nadwrażliwości na alergeny wziewne. Objawy pojawiają się między 1 a 3 rokiem życia. Pojawia się wówczas świąd części twarzowej, warg oraz zmian wokół oczu i obwodowych częściach kończyn. W połowie przypadków stwierdza się rumieniowo-woszczynowe zapalenie przewodów słuchowych. Leczenie polega na dożywotnim stosowaniu leków przeciwzapalnych sterydowych i stosowaniu kąpieli leczniczych. Usunięcie alergenów ze środowiska jest niemożliwe, dlatego należy sumiennie podchodzić do terapii. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat atopowego zapalenia skóry, przeczytaj artykuł „Alergia i atopowe zapalenie skóry u psa: jak je rozpoznać i leczyć?„ Zaćma Chorobą dotyczącą oczu jest zaćma, objawiająca się zmętnieniem soczewki. Wyróżniamy różne stadia zmętnienia soczewki, lecz choroba ma charakter postępujący, prowadzący do całkowitego zniesienia przezierności. Leczenie zaćmy polega na wykonaniu fakoemulsyfikacji, czyli usunięcia soczewki oraz wprowadzenia implantu. W przypadku gdy zaćma jest spowodowana zapaleniem tęczówki, stosuje się tutaj glikokortykosteroidy oraz atropinę. Padaczka Kolejną jednostką chorobową, która jest popularna wśród retrieverów jest padaczka. Padaczka jest stanem klinicznym, powstającym na tle zmian potencjału błonowego neuronów w ośrodkowym układzie nerwowym, co objawia się jako zaburzenie neurologiczne z drgawkami. Może to być padaczka idiopatyczna, czyli nieznanego pochodzenia lub wtórna na tle chorób metabolicznych, zmian rozrostowych mózgu lub zatruć. Padaczka idiopatyczna ujawnia się zazwyczaj między 1 a 5 rokiem życia. Obserwuje się drgawki kloniczno-toniczne, rzadziej napady częściowe. W trakcie ataku zwierze traci przytomność, bezwolnie oddaje kał/mocz, ślini się. Między atakami padaczkowymi brak innych objawów klinicznych. Leczenie ma na celu ograniczenie występowania ataków padaczkowych i w tym celu dożywotnio stosuje się fenobarbital (do leczenia długotrwałego) oraz diazepam do przerywania ataków padaczkowych. Nadczynność przytarczyc Pierwotna nadczynność przytarczyc, którą diagnozujemy u Goldenów i Labradorów to nadmierna, spontaniczna produkcja parathormonu przez przytarczyce. Związana jest z gruczolakiem, gruczolakorakiem lub hiperplazją gruczołu. Prowadzi to do zwiększonego wchłaniania i uwalniania z kości wapnia do surowicy, czego skutkiem jest hiperkalcemia. Objawy są niecharakterystyczne. Obserwujemy: występowanie kamicy w nerkach lub pęcherzu moczowym,zwapnienie kanalików nerkowych,poliurię,wymioty,zaparcia,brak apetytu,zaburzenie pracy serca,chudnięcie. Objawy związane są z nadmierną ilością wapnia we krwi. Leczenie ma na celu natychmiastowe obniżenie poziomy tego pierwiastka we krwi przez wprowadzenie płynoterapii z furosemidem, a następnie chirurgiczne usunięcie zmienionych przytarczyc. Niedoczynność tarczycy Inną powszechnie diagnozowaną jednostką jest niedoczynność tarczycy. Występuje ona głównie u dorosłych osobników w wieku od 7 roku życia. Spowodowana jest niedoborem jodu, limfocytarnym zapaleniem tarczycy, rzadziej przez idiopatyczny zanik i nowotwory. W wyniku niedoboru hormonów tarczycowych obserwuje się: posmutnienie zwierzęcia,bradykardię,otyłość mimo normalnego apetytu,zaburzenia w okrywie włosowej,zaburzenia cyklu płciowego,niekiedy objawy nerwowe. Rozpoznanie polega na badaniu poziomu hormonów tarczycowych w surowicy krwi. W przypadku ich niedoboru, stosuje się suplementację hormonów w postaci tabletek. Dożywotnio podaje się lewotyroksynę począwszy od najniższych dawek, czyli 10 mikrogramów na kg masy ciała 2 razy dziennie. Efekt leczenia widoczny jest już po paru dniach. Ważne jest aby po ok. 4 tygodniach wykonać kontrolne badanie krwi, aby upewnić się, czy przyjęta dawka jest odpowiednia. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat niedoczynności tarczycy, przeczytaj artykuł „Jak rozpoznać niedoczynność tarczycy u psa?„ Choroby charakterystyczne dla Labradorów Na co chorują Labradory? Miopatia labradorów Miopatię labradorów uwarunkowaną genem autosomalnym recesywnym. Występuje u czarnych i żółtych labradorów. Miopatia powoduje zanik włókien typu II, w wyniku czego dochodzi do osłabienia siły mięśniowej. Choroba rozpoczyna się w wieku 6 tygodni do 7 miesięcy, najczęściej w 3-4 miesiącu życia. Objawy choroby u labradora to: krótki krok,chód króliczy,niekiedy dobrzuszne skręcenie głowy i wygięcie karpiowate kręgosłupa. Zaburzenia dotyczą także stawów, zostają osłabione odruchy rdzeniowe. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania klinicznego, wywiadu i opisu rasy. Kinaza keratynowa jest zazwyczaj prawidłowa. Specyficznego leczenia nie opracowano. Objawy stabilizują się w wieku 7-8 miesięcy i dalej nie postępują. Dysplazja zastawek przedsionkowo-komorowych U labradorów występuje dysplazja zastawek przedsionkowo-komorowych. Najprawdopodobniej ma podłoże genetyczne. Płatki zastawek ulegają skróceniu, zrolowaniu a struny ścięgniste są zbyt krótkie lub zbyt długie, co prowadzi do niedomykalności zastawek, a w konsekwencji do rozstrzeni przedsionków. Nad zastawkami słyszalne są szmery skurczowe, a objawy to: kaszel,duszność,przyspieszony oddech,wodobrzusze,obrzęk płuc,omdlenia. Leczenie polega na wspomaganiu funkcji serca przez stosowanie leków moczopędnych, inhibitorów ACE, leków przeciwkaszlowych, a także kontroli masy ciała. Zmiany w oczach u Labradora Zmiany w oczach obejmują zazwyczaj rogówkę. U labradorów obserwuje się jej dystrofię, manifestującą się obustronnym zmętnieniem rogówki związanym z odkładaniem się lipidów. Jej przyczyną jest mutacja genowa, ma charakter wrodzony i występuje rodzinnie. Rogówka ulega zmętnieniu oraz obrzękowi, z widocznymi białymi wtrętami. Niestety brak leczenia tego schorzenia. Predyspozycje chorobowe Golden Retrieverów Na co chorują Goldeny? Miotonia u Golden Retrievera Miotonia jest chorobą dziedziczną, lecz u Golden Retrieverów przyczyna jest nieznana. Choroba przebiega z tonicznymi skurczami mięśni spowodowanymi depolaryzacją błon komórek mięśniowych, a rozluźnienie mięśni jest znacznie opóźnione. Obserwuje się postępującą sztywność mięśni po wysiłku, przerost mięśni, zwłaszcza na obwodowych odcinkach kończyn i karku. Podczas omacywania powstają wgłębienia jak przy obrzęku ciastowatym. W leczeniu stosuje się prokainamid. Zwierzęta chore funkcjonują dosyć normalnie i zazwyczaj nie są poddawane eutanazji. Zwężenie zastawki aorty Dziedziczną wadą jest zwężenie zastawki aorty. Zwężenie może znajdować się pod zastawką, nad zastawką lub na jej wysokości. W wyniku zwężenia występuje utrudniony odpływ krwi z lewej komory co prowadzi do przerostu mięśnia serowego. Przebieg choroby jest zróżnicowany. W przypadku niewielkiego zwężenia stan może być bezobjawowy, natomiast przy bardziej zaawansowanych zmianach występuje: osłabienie siły mięśniowej,nietolerancja wysiłkowa,omdlenia,nagłe zgony. Leczenie ma na celu poprawienie napełniania komór w fazie rozkurczu, wyeliminowanie arytmii oraz ograniczenie niedokrwienia serca. Czy warto zdecydować się na retrievera? Czy warto zdecydować się na labradora? Rasy pochodzące z rodziny Retrieverów są psami bardzo rodzinnymi. Są to psy współczujące, nie potrafiące żyć bez swojego opiekuna. Jest to prawdopodobnie jedna z niewielu ras, która odwzajemnia się za dobro swoją lojalnością, pomocą. Labrador i Golden Retriever to psy idealne dla dzieci zarówno zdrowych, jak i dotkniętych chorobą. Pozwalają wychować dzieci ucząc je odpowiedzialności oraz sumienności. Stwierdzam fakt, iż zarówno Labrador, jak i Golden Retriever to rasy psów wyhodowane w Wielkiej Brytanii, które są możliwie najbezpieczniejsze. Jaka jest długość życia psa rasy Labrador? Ile waży dorosły Retriever? Dorosły Retriever waży od 25 kg, samice do 37 kg. Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 18:47: Nie ma żadnej gwarancji, że każdy labrador czy golden jest TAKI i TAKI. Z mieszanki może wyjąc uzupełni co innego. Ponadto jego rodzice mogli nie być rodowodowi tylko w typie rasy więc także mieli charaktery nietypowe dla rasy.,,On przejdzie z 1km albo mniej i już zmęczony jest.''To zalezy jaką pies ma kondycje a nie od rasy. Racja ogólnie te dwie rasy są bardzo eneegiczne ale pies przyzwyczajony do małej ilości ruchu nie stanie się z dnia na dzień sportowcem. Popracuj nad jego kondycją. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 18:37 Każdy pies jest inny - nie zależy to od rasy . Mój pies ( labrador ) b. lubi pływać , ale widziałam dużo labradorów które na widok wody uciekały .Hehe mój pies też kiedyś był leniwy . Ale zwiększałam stopniowo dł. spacerów - i teraz nie ma z nim problemów . blocked odpowiedział(a) o 18:37 No , może jeśli go wzięłaś ze schroniska , to pewnie jest po przejściach i nie ma takich chęci i wgl. A może po prostu jest już stary i nie chce mu się :) nie jest powiedziane że dana rasa psa musi mieć taki , a taki charakter : ] Też mam odmieńca : Mój pies jest rasy Cavalier King Charles Spaniel i te psy nimby nigdy nie szczekają i tylko śpią , a moja Pola szczeka : - )) i lubi się czasami powygłupiać , a śpi tylko kiedy nie ma nikogo w domu , albo w nocy : d tak uwielbiaja wodę i nie męczą sie tak szybko może jest stay podaj wiek to Ci lepiej odpowiem. Bo to mieszaniec, a nie wiadomo co z takiej mieszanki jeśli rodzice mieli takie cechy to on może być zupełnie te geny się tak zmiksowały i nawet jak rodzice spokojni to pies może być agresywny/ Siria odpowiedział(a) o 18:42 Geny dwojga rodziców nie zawsze dają heterozję. Może spotkały się dwa geny w takiej postaci, że nawzajem się "wykluczyły" i pies nie jest żywiołowy. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Labrador to na chwilę obecną bez wątpienia jedna z najbardziej popularnych ras psów w skali całego świata. Trudno jednoznacznie stwierdzić, jakie są właściwe przyczyny tak ogromnej popularności i dlaczego to właśnie labrardor oraz Golden Retriever a nie inne rasy z grupy Retrieverów cieszą się tak dużym i międzynarodowym uznaniem. Predyspozycje Chociaż początkowo labrador był psem typowo użytkowym, obecnie właściwie nie używa się już tej rasy do polowań, czyli zgodnie z jej pierwotnym, historycznym przeznaczeniem. Labrador to na chwilę obecną przede wszystkim wszechstronny pies rodzinny i towarzyski, znakomity kompan spacerów, zabaw a także towarzysz dzieci. Jednak, pomimo że labradory od dawna nie są już wykorzystywane podczas polowań, przedstawiciele tej rasy nadal zachowali różne „historyczne” nawyki, o których właściciel powinien wiedzieć przed dokonaniem zakupu psa tej rasy. Warto również wiedzieć, że labradory często bywają używane jako psy użytkowe, lecz nie w polowaniach, lecz w innych obszarach. Co więc przyszły(oraz obecny) właściciel psa rasy Labrador powinien wiedzieć o charakterystce tych psów? Czy labrador jest psem łatwym w prowadzeniu czy może jednak przysparza pewnych problemów wychowawczych, a jeżeli tak, to jakie konkretnie są te problemy? Przyjrzyjmy się charaktertyce tej rasy nieco dokładniej i postarajmy się udzielić możliwie jak najbardziej wyczerpujących odpowiedzi na powyższe pytania a także rozjaśnić inne istotne kwestie związane z tą rasą. Labrador: historia rasy i klasyfikacja Labrador retriever to tradycyjna rasa użytkowa pochodząca z obszaru Nowej Fundalndii. Psy tej rasy były pierwotnie używane przede wszystkim w charakterze pomocników rybaków(aportowały sieci znajdujące się w wodzie a także rozmaite inne przedmioty). Po tym, jak rasa trafiła do Wielkiej Brytanii(druga połowa dziewiętnastego stulecia), psy tej rasy podobnie jak Golden Retrievery były powszechnie używane w polowaniach. Zadanie labrardora w trakcie polowanie było podobne do charakteru pracy tej pracy w początkach jej istnienia: pies miał aportować ustrzelonę przez myśliwego zwierzynę, w tym przede wszystkim ptactwo wodne(było to więc aportowanie z wody). Podobnie jak w przypadku wielu innych ras, dokładna genealogia rasy Labrador Retriever nie jest znana. Wiadomo, że psy te są spokrewnione z dwiem innymi rasami wywodzącymi się z historycznego obszaru Nowej Fundlandii, a mianowicie z Nowofundlandem oraz Landseerem. Kynolodzy zajmujący się historyczną genealogią labradora uważają, że pierwotnie nie istniał dokładny podział pomiędzy tą rasą a dwiema rasami wymienionymi powyżej, czyli Nowofundlandem oraz Landseerem. Istniały mniejsze psy użytkowe, używane przez rybaków do wyciągania lżejszych ładunków i rzeczy z wody, oraz psy o większym rozmiarze ciała, które aportowały cięższe ładunki oraz ze względu na dość silny instynkt terytorialny były używane również w charakterze psów stróżujących. Spekuluje się, że labrador pochodzi właśnie od pierwszej z wymienionych kategorii psów używanych dawniej przez rybaków na obszarze Nowej Fundlandi. Za tą hipotezą przemawia nie tylko rozmiar tej odmiany psów typu Retriever(labrador jest wyraźnie mniejszy i lżejszy, niż Landseer czy Nowofundland), ale także fakt, iż labradory są psami przeważnie pozbawionymi wyraźniej zaznaczonego instynktu terytorialnego. Pod względem klasyfikacji kynologicznej labdardor jest klasyfikowany jako przedstawiciel psów aportujących, płochaczy oraz psów wodnych. Przedstawiciele rasy Labrador Retriever podlegają próbom pracy. Labrardor: charakter Pod względem charakteru labrador należy do psów wyjątkowych łatwych w prowadzeniu. Psy tej rasy przeważnie są przyjazne, łagodne oraz bardzo pojętne, dzięki czemu mogą być wychowywane nawet przez początkujących hodowców, którzy nie mają żadnego doświadczenia z psami. Ze względu na swoją legendarną wręcz cierpliwość labdardory znakomicie nadają się również do zabaw z dziećmi. Dzięki swojej wyjątkowej pojętności uczenie labradora zazwyczaj nie stanowi żadnego problemu: pies ten szybko nabywa nawyków wpajanych mu przez właściciela oraz bardzo prędko uczy się niezbędnych komend. Labrador jest psem dość ruchliwym, zwłaszcza w młodym wieku. Z tego powodu psy tej rasy powinny mieć możliwość wybiegania się. Labradory bardzo często biorą udział również w różnego rodzaju psich sportach, takich jak obedience, flyball, agility, dogtrekking oraz tropienie. Psy te znakomicie nadają się również do towarzystwa w trakcie spacerów oraz przejażdżek rowerowych. Wychowanie labradora Jak wspominano, labrador jest psem łagodnym i raczej łatwym w prowadzeniu, co jednak nie oznacza, że przedstawiciele tej rasy są całkowicie pozbawieni kłopotliwych dla właściciela nawyków. Przede wszystkim, labradory wprost uwielbiają się kąpać. Oznacza to, że jeżeli podczas przechadzki będziemy mijać jezioro, staw, rzekę lub strumyk możemy być niemal pewni, że nasz pies skorzysta z okazji i niemal natychmiast wskoczy do wody. Oprócz tego, niektórzy przedstawiciele rasy labrador(zwłaszcza same), mogą wykazywać pewne pozostałości instynktu myśliwskiego, podobne do tego, jakim charakteryzują się harty, tyle, że znacznie mniej nasilonego. Młody labrador może być więc skłonny do gonienia mniejszych zwierząt, jednak niekoniecznie w celu zrobienia im krzywdy. Karma dla labradorów Kliknij i sprawdź ceny! Labrador: wygląd, waga i umaszczenie Według kryteriów przyjmowanych przez światowe organizacje kynologiczne, pies rasy labrador powinien odznaczać się następującymi cechami fizycznymi: 1. Wzrost w kłębie: 56–57 cm dla psów oraz 54–56 dla suk 2. Waga: 30-36 kg dla psów oraz 25-32 kg dla suk 3. Umaszczenie: czarne, biszkoptowe lub czekoladowe(dopuszczalne są różne odcienie tych kolorów) 4. Ogólna budowa ciała: szeroka klatka piersiowa, dość masywna konstrukcja, szeroka szczęka, mocne kończyny Oczywiście, tak samo jak w przypadku wielu innych ras, tylko pewna część labradorów spełnia powyższe kryteria. Psy czasami bywają wyższe i cięższe, niż dopuszczają to kryteria wystawowe, suki zaś nierzadko charakteryzują się niższym wzrostem oraz wyraźnie przysadzistą budową. Jeżeli jednak pies waży ponad 45 kilogramów a suka ponad 40, należy zasięgnąć porady weterynarza odnośnie żywienia oraz zapobiegania ewentualnym chorobom(labradory są z natury dość podatne na choroby stawów oraz kości, a zbyt wysoka waga psa stanowi w tym przypadku czynnik ryzyka). Labrador: zdrowie, choroby i pielęgnacja Labradory są psami niewymagającymi bardziej zaawansowanej pielęgnacji. Warto jednak wiedzieć, że przedstawiciele tej rasy linieją dwa razy w roku. W okresie linienia sierść psa powina być dokładnie szczotkowana 2-3 w tygodniu. Labradory wykazują również naturalne tendencje do chorób oczu oraz zapaleń uszu, co bywa związane z częstymi kąpielami, do których psy tej rasy wykazują wyraźną predylekcję. Z tego powodu, pies powinien przynajmniej raz w roku być poddawany kontroli weterynaryjnej, zwłaszcza jeżeli często zażywa kąpieli w naturalnych zbiornikach wodnych. Labrador: zastosowanie użytkowe Chociaż psy rasy labrador nie są już używane do aportowania ani też w charakterze psów myśliwskich, to jednak ze względu na swoje zalety charakterologiczne przedstawiciele tej rasy często występują w roli psów użytkowych. Labradory najczęściej wykonują takie zadania, jak: przewodnik osób ociemniałych psy ratownicze psy wykorzystywane w dogoterapi psy używane przez policję oraz inne służby do wykrywania narkotyków Podsumowanie Labrador jest znakomitym psem rodzinnym, odznaczającym się pojętnością a także łagodnym, przyjaznym oraz cierpliwym usposobieniem. Psy tej rasy zachowały jednak niektóre naturalne dla siebie tendencje, dlatego nie powinny być traktowane jako typowe psy „kanapowe”. Labrador jest psem, który zwłaszcza w pierwszej połowie swojego życia potrzebuje dość sporej dawki ruchu, przy czym najlepszym rozwiązaniem są albo sporty dla psów albo zabawy wymyślone przez właściciela. Labradory nie wykazują instynktu terytorialnego ani obronnego, dlatego też nie mogą być wykorzystywane w roli psów obronnych lub stróżujących.

mieszaniec labradora z goldenem